متن كامل سخنراني باراك اوباما در صحن سازمان ملل_قسمت اول

متن كامل سخنراني باراك اوباما در صحن سازمان ملل_قسمت اول

باراک اوباما رییس جمهور امریکا در سخنرانی خود در مجمع عمومی سازمان ملل گفت که آماده حل و فصل مسائل ایران و امریکا به روش صلح آمیز است. متن کامل سخنرانی وی در ادامه می آید. جناب دبیر کل! هیئت های ‏محترم! خانم ها و آقایان! هر سال ما دور هم جمع ‏می شویم تا بار دیگر بر آرمانهایی تاکید کنیم که ‏در تاسیس این نهاد مدنظر بوده است. در بخش اعظم ‏تاریخ ثبت شده جهان، آمال انفرادی مشمول منویات ‏ظالمان و امپراتور ها بوده است و اختلافهای نژادی، ‏دینی، و قبیله ای از طریق شمشیر و جنگ ارتش ها حل ‏و فصل می شد. ایده اینکه ملت ها و کشور ها بتوانند ‏در صلح و صفا در کنار هم قرار بگیرند تا ‏اختلاف هایشان را حل و فصل کنند و شکوفایی مشترک ‏را پیش ببرند، غیرقابل تصور به نظر می رسید. پس ‏از کشتار وحشتناک دو جنگ جهانی تفکر ما تغییر ‏کرد. سرانی که سازمان ملل متحد را تاسیس نهادند ‏ساده لوح نبودند. آن ها فکر نمی کردند که این ‏نهاد می تواند همه جنگ ها را ریشه کن کند. اما ‏باتوجه به کشته شدن میلیون ها نفر و تبدیل شدن ‏قاره ها به آوار و با ساخت تسلیحات هسته ای که ‏می تواند کره زمین را نیست و نابود کند، آن ها ‏متوجه شدند که بشریت نمی تواند به تنهایی بقا ‏داشته باشد. به همین علت، آن ها این نهاد را برای ‏ما ایجاد کردند با این باور که این نهاد می ‏تواند به ما این امکان را بدهد تا مناقشه ها را ‏حل و فصل کنیم و قواعد رفتاری را الزام آور کنیم ‏و عادت همکاری را ایجاد کنیم که در طول زمان، ‏قوی تر شود. در طول چندین دهه، ‏سازمان ملل متحد سبب تغییر اوضاع شده است. ‏سازمان ملل متحد به طیفی از کار ها از کمک به ‏ریشه کن کردن بیماری ها تا آموزش دادن به کودکان ‏و تا می انجیگری برای صلح درگیر بوده است. اما ‏همانند هر نسلی از رهبران جهان، ما با چالشهایی ‏عظیم و جدید مواجه هستیم و این نهاد )سازمان ‏ملل( همچنان مورد آزمون قرار می گیرد. سوال مطرح ‏این است که آیا ما دارای شجاعت و خرد هستیم تا ‏درمقام کشور-ملت و اعضای جامعه بین المللی واقعا ‏به این چالش ها بپردازیم و اینکه آیا سازمان ملل ‏متحد می توان در آزمون زمان خودمان سربلند باشد ‏یا خیر؟ در دوره مسئولیت من در مقام رئیس جمهور، ‏برخی از فوری ترین چالشهای ما پیرامون اقتصاد ‏جهانی بوده که به صورت فزاینده ای در هم تنیده ‏شده است و اینکه تلاشهایی برای نجات از بد ترین ‏اقتصاد جهان معاصر انجام داده ایم. حالا پنج سال ‏پس از سقوط اقتصاد جهانی، به لطف تلاشهای هماهنگ ‏کشورهایی که در اینجا حضور دارند، فرصتهای شغلی ‏ایجاد شده است، نظام مالی جهانی ثبات پیدا کرده ‏است و مردم جهان بار دیگر از فقر نجات پیدا کرده ‏اند. اما این پیشرفت شکننده و نابرابر است و ‏هنور کارهایی باقی مانده است که ما باید با هم ‏انجام بدهیم تا اطمینان خاطر بدهیم که شهروندان ‏می توانند به فرصتهایی دسترسی داشته باشند که ‏برای شکوفایی در قرن بیست و یکم به آن نیاز ‏دارند. ‏ ما با هم تلاش کردیم تا به یک دهه ‏جنگ پایان بدهیم. پنج سال پیش، حدود 180 هزار آمریکایی در می دانهای خطرناک خدمت می ‏کردند و جنگ عراق، مسئله غالب در روابط ما با ‏دیگر کشورهای جهان بود. حالا، همه نیروهای ما از ‏عراق خارج شده اند. سال آینده ائتلاف بین المللی ‏به جنگ در افغانستان پایان خواهد داد آن هم ‏درحالیکه به ماموریت خودش در نابودی هسته اصلی ‏القاعده دست یافته است که یازده سپتامبر به ما ‏حمله کرد. به نظر ایالات متحده، این شرایط جدید ‏به معنای دور شدن از جای پای جنگی مستمر است. ‏علاوه بر آوردن نیروهای نظامی خود به کشورمان، ما ‏استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین را محدود ‏کرده ایم تا فقط مواضع کسانی هدف قرار بگیرد که ‏تهدیدی فوری برای آمریکا هستند و دستگیری آن ها ‏امکان پذیر نیست و تقریبا این اطمینان خاطر کامل ‏وجود دارد که هیچ غیرنظامی در این حملات کشته یا ‏زخمی نمی شود. ما افراد بازداشت شده را به ‏کشورهای دیگر انتقال داده و تروریست ها را در ‏دادگاههای قانونی محاکمه کرده ایم. ما با ‏سختکوشی تلاش کرده ایم زندان گوانتانامو را تعطیل ‏کنیم. ‏ درست همان زمانی که بررسی می کردیم ‏چگونه توانمندی نظامی فوق العاده خود را به گونه ‏ای مستقر کنیم که مطابق آرمان هایمان باشد، به ‏بررسی شیوه های جمع آوری اطلاعات مبادرت کردیم تا ‏اینکه به گونه ای مناسب بین نگرانی های مشروع ‏شهروندان و متحدانمان با نگرانی های حفظ حریم ‏شخصی توازن ایجاد کنیم که همگان نگران آن هستند. ‏درنتیجه این کار ها و همکاری با متحدان و ‏شرکایمان، جهان درمقایسه با پنج سال پیش، امن تر ‏شده است. اما حتی نگاهی گذرا به عناوین نخست ‏رسانه ها نشان می دهد که هنوز خطر باقی است. در ‏کنیا شاهد آن بوده ایم که تروریست ها، ‏غیرنظامیان بیگناه را در یک مرکز خرید هدف قرار ‏داده اند. ما با خانواده هایی در کنیا ابراز ‏همدردی می کنیم که از این ماجرا متاثر شده اند. ‏درپاکستان نیز حدود یکصد نفر چند روز پیش توسط ‏بمب گذاران انتحاری در خارج از یک کلیسا کشته ‏شدند. در عراق نیز کشتار ها و بمب گذاری ها ‏همچنان بخش وحشتناکی از زندگی )مردم( است. در ‏این می ان، القاعده در شبکه های منطقه ای و ‏گروههای شبه نظامی متفرق شده است. این وضع سبب ‏شده است القاعده توانی نداشته باشد که بتواند ‏حمله ای همانند یازده سپتامبر را سبب شود اما ‏تهدیدی جدی برای دولت ها و دیپلمات ها، تجار و ‏غیرنظامیان در سراسر جهان است. ‏ تحولات دیگری که به ‏همین اندازه حائز اهمیت است، تحولات در منطقه ‏خاورمیانه و شمال آفریقا است که سبب شده است ‏اختلافهای عمیقی بین جوامع بوجود بیاید بطوریکه ‏نظم قدیمی پایان یافته است و مردم این منطقه با ‏تحولات پیش روی دست به گریبان هستند. در اکثر ‏مواقع با خشونت به جنبشهای مسالمت آمیز پاسخ ‏داده شده است. این واکنشهای خشونت بار از جانب ‏افرادی بوده است که درمقابل تغییرات مقاومت می ‏کنند یا افراطیونی که به دنبال مصادره تغییرات ‏به نفع خودشان هستند. مناقشه فرقه ای بار دیگر ‏ظهور پیدا کرده است. اشاعه احتمالی جنگ افزارهای ‏کشتار جمعی همچنان بر تلاش ها برای پیگیری صلح ‏سایه افکنده است. در هیچ جای جهان به اندازه ‏سوریه شاهد ظهور قدرتمند این روند نیستیم. در ‏سوریه، تظاهرات مسالمت آمیز علیه رژیمی خودکامه ‏با سرکوب و کشتار مواجه شد. در مواجهه با چنین ‏کشتاری، بسیاری از سوری ها به هویت فرقه ای خود ‏از قبیل سنی، علوی، مسیحی و کرد بازگشتند و ‏اوضاع سوریه به جنگ داخلی تبدیل شد. جامعه بین ‏المللی از همان اول به مخاطرات در سوریه پی برد ‏اما پاسخ ما با سطح چالش مطرح تناسب نداشت. ‏کمکهایی که به سوری ها داده می شود با آلام افراد ‏زخمی شده و آواره شده در جنگ مطابق نبود. روند ‏صلح در سوریه هنوز زاده نشده است. آمریکا و دیگر ‏کشور ها تلاش کرده اند مخالفان میانه رو را در ‏سوریه تقویت کنند اما گروههای افراطی، ریشه ‏دوانده اند تا از این بحران سوء استفاده کنند. ‏متحدان سنتی بشار اسد از او حمایت کرده اند و با ‏اشاره به اصل حاکمیت، برای محافظت از رژیم بشار ‏اسد اقدام کرده اند. در بیست و یکم اوت، رژیم ‏سوریه از تسلیحات شیمیایی در حمله ای استفاده ‏کرد که به کشته شدن بیش از یک هزار نفر ازجمله ‏صد ها کودک منجر شد. بحران در سوریه و بی ثبات شدن ‏منطقه، دقیقا به قلب چالش بزرگتری مرتبط است که ‏جامعه بین المللی حالا باید با آن مواجه شود. این ‏چالش ها عبارتند از اینکه ما چگونه باید به ‏مناقشه ها در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا ‏پاسخ بدهیم؟ این مناقشه ها نه تنها بین کشور ها ‏است بلکه در درون کشور ها هم است. چگونه ما باید ‏بین دو گزینه، نظاره گری بیرحمانه استفاده از ‏گاز اعصاب علیه کودکان از یک سو و درگیر کردن ‏خودمان در جنگ داخلی کشوری دیگر از سوی دیگر، یک ‏گزینه را انتخاب کنیم؟ نقش زور در حل و فصل ‏مناقشه هایی که تهدیدکننده ثبات منطقه است و ‏تضعیف کننده همه استانداردهای اساسی رفتار ‏متمدنانه است، چیست؟ و نقش سازمان ملل متحد و ‏حقوق بین الملل در رسیدگی به فریادهای عدالت ‏خواهانه چیست؟ ‏ امروز می خواهم ‏کلیات مواضع آمریکا را تبیین کنم. ما معتقدیم ‏جامعه بین الملل به عنوان نقطه شروع باید ‏استفاده از تسلیحات شیمیایی را ممنوع کند. وقتی ‏من آمادگی خود را برای صدور دستور حمله محدود ‏علیه رژیم اسد در پاسخ به استفاده وقیحانه از ‏جنگ افزارهای شیمیایی اعلام کردم، این حرف را ‏همینطوری به زبان نیاوردم. من بدان علت این کار ‏را انجام دادم که فکر می کردم ممنوع کردن جدی ‏استفاده از تسلیحات شیمیایی که سابقه آن از ‏سازمان ملل متحد قدیمی تر است، در جهت منافع ملی ‏ایالات متحده و در جهت منافع جهان قرار دارد. ‏ممنوعیت استفاده از تسلیحات شیمیایی حتی در ‏جنگ ها، مورد قبول 98 درصد بشریت است. ‏خاطرات وحشتناک نظامیانی که در خندقهای جنگی خفه ‏می شدند، سبب تقویت این نگرش شده است و همچنان ‏خاطره یهودیانی که در اتاقهای گاز کشتار شدند و ‏ده ها هزار ایرانی که هدف این تسلیحات قرار ‏گرفتند. شواهد دال بر اینکه رژیم اسد در ‏بیست و یکم اوت از این تسیلحات استفاده کرده ‏بسیار زیاد است. بازرسان سازمان ملل متحد گزارش ‏روشنی مبنی بر اینکه راکتهای پیشرفته مقادیر ‏زیادی از گاز سارین را به سمت غیرنظامیان شلیک ‏کرده اند؛ ارائه کردند. ‏ این راکت ها از یک منطقه شلیک شد که تحت کنترل ‏رژیم سوریه بود و در منطقه ای فرود آمد که ‏مخالفان درآنجا بودند. این سخن که کسی به غیر از ‏رژیم سوریه این حمله را انجام داده، توهینی به ‏خرد انسانی و مشروعیت این نهاد )سازمان ملل متحد( ‏است. باوجوداین، بلافاصله پس از وقوع این حمله، ‏کسانی بودند که حتی مشروعیت حمله محدود به سوریه ‏در شرایط فقدان مجوز آشکار از جانب شورای امنیت ‏سازمان ملل متحد را زیرسوال می بردند. درحالیکه ‏هیچ تهدید نظامی جدی )از جانب سوریه( مطرح نبود، ‏شورای امنیت به هیچ وجه تمایلی برای اقدام خود ‏نشان نداد. با وجود این، همانطور که من با ‏ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه در مدت بیش از ‏یک سال گذشته بحث کرده ایم و جدید ترین مورد آن ‏در سن پطرزبورگ بوده است، ترجیح من همواره این ‏بوده است که راه حلی دیپلماتیک برای این مسئله ‏پیدا شود. در چند هفته گذشته، ایالات متحده، ‏روسیه و متحدان ما به توافقی دست پیدا کرده ایم ‏تا اینکه تسلیحات شیمیایی سوریه در کنترل بین ‏المللی دربیاید و سپس نابود شود. دولت سوریه با ارائه گزارش ‏انبارهای تسلیحات شیمیایی اش، گام نخست را در ‏این زمینه برداشته است. حالا باید قطعنامه قوی ‏شورای امنیت سازمان ملل متحد تصویب شود تا مشخص ‏کند که رژیم بشار اسد به تعهداتش پایبند است. ‏اگر رژیم سوریه این کار را انجام ندهد باید ‏عواقبی متوجهش باشد. اگر ما نتوانیم حتی دراین ‏خصوص به توافق برسیم، این مسئله نشان می دهد که ‏سازمان ملل متحد قادر نیست اساسی ترین قوانین ‏بین المللی را نیز اعمال کند اما از سوی دیگر ‏اگر ما موفق شویم؛ این وضع، پیام قوی منتقل ‏خواهد کرد مبنی بر اینکه استفاده از تسلیحات ‏شیمیایی در قرن بیست و یکم هیچ جایی ندارد و این ‏نهاد )سازمان ملل( در سخنانش جدی است. توافق ما ‏درباره تسلیحات شیمیایی باید سبب تقویت تلاشهای ‏دیپلماتیک وسیعتری شود مبنی براینکه به راه حلی ‏سیاسی در داخل سوریه دست پیدا کنیم. من معتقد ‏نیستم که اقدام نظامی طرفهای داخل سوریه یا ‏قدرتهای خارجی می تواند به صلحی پایدار برسد. ‏درعین حال، معتقد نیستم که آمریکا یا کشور ‏دیگری باید مشخص کند که چه کسی رهبری سوریه را ‏برعهده داشته باشد. مردم سوریه باید خودشان در ‏این زمینه تصمیم بگیرند. باوجود این، رهبری که ‏مردم خودش را کشتار کرده و کودکان را با گاز ‏شیمیایی به قتل رسانده است، نمی تواند بار دیگر ‏مشروعیت به دست بیاورد تا کشوری را هدایت کند که ‏به شدت چنددسته شده است. ‏ این سخن که سوریه می تواند به نوعی به وضع پیش ‏از جنگ بازگردد، سخنی تخیل آمیز است. زمان آن ‏فرارسیده است که روسیه و ایران درک کنند تاکید ‏بر )بقای( حکومت بشار اسد به صورت مستقیم به ‏بروز نتیجه ای منجر خواهد شد که آن ها از آن می ‏ترسند یعنی ایجاد فضایی که به صورت فزاینده ای ‏خشونت بار باشد و زمینه ای برای فعالیت افراطیون ‏بوجود می آورد. ‏ درنقطه مقابل، کشورهایی ‏که از مخالفان میانه رو در سوریه حمایت می کنند ‏باید آن ها را ترغیب کنند که مردم سوریه نمی ‏توانند اجازه بدهند نهادهای حکومتی نابود شود و ‏نمی توان بدون پرداختن به نگرانی ها و ترسهای ‏مشروع علوی ها و دیگر اقلیتهای سوریه، به راه حل ‏سیاسی رسید. ‏ ما متعهد هستیم در این مسیر سیاسی حرکت کنیم. به ‏موازات تلاش ما در پیگیری رسیدن به راه حل )سیاسی( ‏باید به خاطر داشت که این تلاش بازی با حاصل جمع ‏صفر نیست. ما دیگر در دوران جنگ سرد نیستیم. ‏دیگر بازی بزرگی وجود ندارد که بخواهیم در آن ‏برنده شویم. آمریکا به غیر از رفاه مردم سوریه، ‏وجود ثبات در همسایگان سوریه، نابودی تسلیحات ‏شیمیایی و حصول اطمینان از این مسئله که سوریه، ‏پناهگاهی برای تروریست ها نخواهد بود، انگیزه ‏دیگری درباره سوریه ندارد. ‏ من از نفوذ همه کشورهایی که می توانند در راه ‏نیل به حل و فصل مسالمت آمیز جنگ داخلی سوریه ‏کمک کنند؛ استقبال می کنم. به موازات پیشبرد ‏روند )کنفرانس( ژنو، از همه کشورهای حاضر در این ‏مکان می خواهم به تلاشهای خود بیفزایند تا به ‏نیازهای انسانی در داخل سوریه و کشورهای اطراف ‏آن پاسخ داده شود. آمریکا بیش از یک میلیارد دلار ‏برای این منظور متعهد شده است. امروز اعلام می ‏کنم که ما سیصد و پنجاه میلیون دلار دیگر برای ‏این منظور اختصاص خواهیم داد. البته هیچ کمکی ‏نمی تواند جایگزین راه حل سیاسی باشد که به مردم ‏سوریه این فرصت را بدهد تا کشورشان را بازسازی ‏کنند. اما همین کمک ها می تواند به مردم نیازمند ‏سوریه کمک کند. ‏ چه نتیجه ‏گیری بزرگتری می توان از سیاستهای آمریکا درباره ‏سوریه گرفت؟ شنیده ام که برخی از ‏اکراه ما برای استفاده از قدرت نظامی برای ‏سرنگون کردن اسد سخن گفته اند و اینکه معتقدند ‏انجام ندادن این کار نشان از ضعف عزم آمریکا در ‏منطقه است. عده دیگری می گوید تمایل من برای ‏صدور دستور حمله نظامی اگرچه محدود علیه سوریه ‏برای جلوگیری از استفاده بیشتر از تسلیحات ‏شیمیایی نشان می دهد ما از جنگ عراق هیچ درسی ‏فرانگرفته ایم و آمریکا همچنان به دنبال کنترل ‏خاورمیانه برای نیل به اهداف خودش است. از این ‏منظر، وضع سوریه نشان دهنده وضع متناقضی است که ‏چندین دهه در منطقه وجود داشته است. ‏ ایالات متحده به علت مداخله در منطقه آماج ‏انتقاد ها قرار گرفته و متهم شده است که در همه ‏اقدامات توام با دسیسه دست داشته است. درعین ‏حال، آمریکا به علت نداشتن تلاش کافی برای حل ‏مشکلات منطقه و بی تفاوت بودن به آلام مسلمانان ‏مقصر تلقی شده است. باعنایت به نقش آمریکا در ‏جهان، بخشی از این نگرش ها اجتناب ناپذیر است. ‏اما این نگرش متناقض بر حمایت مردم آمریکا در ‏درگیر بودن کشورشان در منطقه تاثیر عملیاتی دارد ‏و در برخی مواقع به سران منطقه و جامعه بین ‏الملل اجازه می دهد تا خودشان به مشکلات دشوار ‏نپردازند. ‏ اجازه می خواهم از ‏این فرصت استفاده کنم تا کلیات سیاستهای ایالات ‏متحده درباره منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا را ‏تشریح کنم و در دوره باقی مانده از دوران ریاست ‏جمهوری ام، این سیاست ها چه خواهد بود. ایالات ‏متحده آمریکا آماده است از همه عناصر قدرتش ‏ازجمله نیروی نظامی استفاده کند تا منافع اصلی ‏اش را در منطقه تامین کند. ما با تجاوزهای خارجی ‏علیه متحدان و شرکایمان در منطقه مقابله خواهیم ‏کرد همانطور که در جنگ خلیج )فارس( این کار را ‏انجام خواهیم داد. ما اطمینان حاصل خواهیم کرد ‏که جریان آزاد انرژی از منطقه به دیگر مناطق ‏جهان ادامه داشته باشد. باآنکه آمریکا به صورت ‏مستمر وابستگی خودش را به نفت وارداتی کم می ‏کند، جهانیان هنوز هم به منابع نفتی این منطقه ‏وابسته هستند و ایجاد اخلال جدی در این حوزه می ‏تواند کل اقتصاد جهانی را بی ثبات کند. ما شبکه ‏های تروریستی را نابود می کنیم که مردم ما را ‏تهدید می کند. هرجا امکان پذیر باشد ما ظرفیت ‏شرکایمان را تقویت خواهیم کرد، به حاکمیت ‏کشور ها احترام خواهیم گذاشت و تلاش خواهیم کرد به ‏ریشه های اصلی تروریسم بپردازیم. اما هرگاه برای ‏دفاع از ایالات متحده در مقابل حملات تروریستی لازم ‏باشد، ما اقدام مستقیم انجام خواهیم داد.« ‏ این متن در دو پست گنجانده شده است. جه