تازه های دانش و فناوری

این گونه تازه کشف‌شده توسط جان نویس، کارشناس موزه تاریخ‌طبیعی لندن در کاستاریکا کشف شده و تنها 250 میکرومتر (0.25 میلی‌متر) درازا دارد که 2.5 برابر ضخامت تارموی انسان است.

نام علمی این حشره با نام علمی Tinkerbella nana است. بال‌های عجیب‌وغریب و کوچک این حشره تزئینی نیستند و مگس ریزاندام به کمک آن‌ها می‌تواند به راحتی پرواز کند. احتمالا مقدار اندک سطح این بال‌ها باعث کاهش اغتششاش و نیروی مقاومت هوا روی بال‌ها می‌شود.

همه ما ساعات طولانی از بهترین اوقات روز خود را در محل کار خود می گذرانیم. اما ممکن است به اندازه ای که به نظافت و پاک بودن لوازم منزل خود اهمیت می دهیم، به بهداشت محیط کار خود دقت نداشته باشیم. این مساله بویژه در ادارات که محل رفت و آمد افراد مختلفی هستند، ممکن است باعث انتشار میکربها و آلودگی ها شود.

در تحقیقی که به تازگی توسط شرکت Kimberly-Clark (تولید کننده لوازم بهداشتی با مارک کلینکس) صورت گرفته، مشخص شده این شش نقطه بیشترین مقدار آلودگی میکربی را در ادارات دارند:

- دستگیره شیر آب ظرفشویی ها و روشویی ها
- کیبردها
- دستگیره یخچال ها
- شیرهای آبسردکن ها
- دکمه های دستگاههای خودپرداز و فروش خودکار
- دستگیره مایکروویوها

در تحقیق دیگری هم ذکر شده بود که گوشیهای تلفن جزو آلوده ترین قسمتهای دفاتر اداری هستند. جالب است با رواج درهای اتوماتیک، دستگیره درها اهمیت میکربی خود را در چنین تحقیقاتی از دست داده اند و دیگر نشان چندانی از آنها در چنین لیستهایی نمی بینیم.

راستی یادتان باشد قانون من درآوردی "پنج ثانیه" هم اصلا درست نیست. بر اساس یک باور نادرست که به قانون پنج ثانیه معروف است؛ اگر خوراکی روی زمین افتاد، به شرط آنکه ظرف 5 ثانیه از افتادن برداشته شود، به میکرب آلوده نمی شود. حقیقت این است که میکربها همه جا هستند و افتادن ماده غذایی روی زمین مساوی است با تماس با این میکربها و آلوده شدن آن. هرچند که در بعضی موارد دستگاه ایمنی بدن و اسید معده می تواند از عهده این آلودگیهای شرور بر بیاید. اما وارد کردن میکربها با دست خود به بدنمان کار چندان عاقلانه ای به نظر نمی آید.

اگر فکر می کنید با یک سلاح اسباب بازی دیگر سرو کار دارید که با پرینترهای جذاب سه بعدی تولید شده، کاملا در اشتباه اید. زیرا این یک اسلحه کاملا واقعی است. و می تواند گلوله های کلت استاندارد را شلیک کند. و البته مهمترین نکته اینکه با اولین تفنگی روبرو هستید که تمام بخش های آن با چاپ سه بعدی ساخته شده است.

پیش از این هم سلاح هایی با چاپ سه بعدی تولید شده اند که قابلیت شلیک داشتند. اما داستان این بود که تمام بخش های آنها با پرینترهای سه بعدی تولید نشده بود. اما در این کلت، همه قطعات به صورت اختصاصی برای چاپ با پرینترهای 3D طراحی و با آن چاپ شده اند. به آینده خوش آمدید.

این سلاح چاپ سه بعدی که The Liberator نام دارد، محصول تلاش کادی ویلسون ۲۵ ساله از دانشگاه تگزاس است. وی که دانشجوی حقوق است، برای بازی در یک مستند با نام کلیک، چاپ، اسلحه، آن را ساخته است. وی قصد دارد فایل های CAD چاپ این اسلحه را از هفته آینده به صورت عمومی در اینترنت منتشر کند. با این کار، هر کسی با داشتن یک پرینتر سه بعدی می تواند صاحب یک تفنگ بدون شماره سریال و هرگونه پیشینه ثبت شده شود.

The Liberator از ۱۶ قطعه مختلف ساخته شده و برای گلوله های با کالیبر مختلف می توان در آن از لوله های مختلف استفاده کرد. تمامی این بخش ها با پلاستیک ABS چاپ شده اند و ویلسون برای تولید آن از یک پرینتر Stratasys Dimension SST بهره برده است.

ویلسون به این اسلحه یک قطعه فلزی ۱۷۰ گرمی هم اضافه کرده تا در دستگاه های فلزیاب و گیت های فرودگاهی قابل شناسایی باشد. اما جالب اینجا است که چنین کاری برای کارکرد صحیح این اسلحه اصلا لازم نیست و شما هنگام چاپ تفنگ تان می توانید از چنین کاری صرف نظر کنید. از این پس تفنگ های پلاستیکی فقط اسباب بازی های کودکانه نخواهند بود!

کسب عنوان "باریک ترین تلفن هوشمند دنیا" در چند وقت اخیر مورد توجه خیلی از شرکت ها قرار گرفته و شکستن این رکورد بی وقفه ادامه دارد.

ابتدا اوپو، سپس هوآوری و حالا یک شرکت چینی دیگر به نام Umeox این رقابت را به سوی دیوانگی بیشتر سوق داده اند. Huawei P6 که اخیراً معرفی شد، 6.18 میلیمتر ضخامت دارد و قبل از آن محصولی از اوپو، قبل از آن محصولی دیگر از هوآوی و ... این جایگاه را در اختیار داشتند.

اما حالا تلفن هوشمند X5 که تصاویر آن به بیرون درز کرده و احتمالا توسط Umeox به بازار عرضه خواهد شد، خود را باریک ترین و فشرده ترین تلفن هوشمند دنیا جا زده. ابعاد آن 118 در 60 در 5.6 میلیمتر است و شاید در اولین استفاده، دست شما را ببُرد!

باید منتظر معرفی این محصول بمانیم تا ویژگی های فنی آن هم مشخص شود ولی به نظر می رسد اندازه نمایشگر آن چیزی در حد 4 اینچ باشد.

پیراهنی که کثیف و بدبو نمی شود و نیاز به اتو کردن هم ندارد. اینها ادعاهای کسی است که پارچه ای جدید ساخته و با آن قصد دارد دنیای لباس ها را متحول کند.

آقای بیشاپ می گوید این پیراهن را ۱۰۰ روز به طور مداوم پوشیده، با آن ورزش کرده و طی این مدت آن را نشسته است.

او ادعا می کند پارچه جدید یک معجزه در صنعت نساجی به حساب می آید. نیاز به شستن ندارد و بو نمی گیرد. در عین حال هیچ وقت چروک نشده و نیاز به اتو هم پیدا نخواهد کرد.

جالب است بدانید که جنس این پارچه از پشم است. با این تفاوت که الیاف آن بسیار باریک تر از الیاف رایج طراحی شده و در واقع یک سوم ضخامت موی انسان است. سازنده اش می گوید باریکی الیاف سبب میشود که رطوبت را به خودشان جذب نکنند.

او ابتکارش را به صورت یک پروژه در سایت کیک استارتر ارایه کرده و تا اینجا بیش از ۲۰۰۰ نفر از او حمایت کرده اند و بیش از ۳۰۰ هزار دلار برای به سرانجام رساندن این طرح جمع آوری شده است.

این روزها تیم های زیادی روی ساخت پارچه هایی کار می کنند که ما را از ماشین های لباسشویی بی نیاز می کنند.

پژوهشگران ژاپنی با استفاده از اسکن MRI قادر به آشکارسازی تصاویری شده اند که افراد تحت بررسی، در حین ورود به مرحله خواب اولیه، آنها را مشاهده کرده اند. میزان درستی این روش 60% اعلام شده و بانیان آن در گام بعدی می خواهند ببینند که آیا می شود از فعالیت های مغزی برای رمزگشایی از دیگر جنبه هایی رویابینی افراد، مثلا احساساتی که در حین خواب به آنها دست می دهد نیز استفاده کرد یا خیر.

پروفسور یوکیاسو کامیتانی در این باره می گوید: «من این حس قوی را داشتم که رمزگشایی از رویاها باید امکان پذیر باشد، حداقل برای بخش های خاصی از آن... برای همین از نتایج غافلگیر نشدم، ولی به هیجان آمدم.»

امواج مغزی. در مصر کهن، خواب گذارانی برای رمزگشایی از مفهوم رویاها وجود داشتند ولی پژوهشگران امروزی موفق به یافتن راه مستقیمی شده اند که با آن، می شود خیال های اوقات خواب انسان را مشاهده کرد. تیم پژوهشی مورد نظر، با استفاده از اسکنرهای MRI، سه نفر را در طول خواب زیر نظر گرفت. درست در زمانی که داوطلبان این آزمایش داخل اسکنر ها به خواب می رفتند، محققین آنها را بیدار کرده و درباره آخرین تصویری که مشاهده کرده بودند، می پرسیدند.

هر تصویری که تشریح می شد، از یک مجسمه برنزی گرفته تا کلید یا یخ شکن، مورد بررسی و طبقه بندی قرار می گرفت و فرقی هم نمی کرد که چقدر به اشیای دنیای واقعی شبیه باشد. این فرآیند تا 20 بار برای هر داوطلب تکرار می شد.

پژوهشگران با استفاده از نتایج به دست آمده، یک پایگاه داده ساختند که در آن، اشیای شبیه به هم در دسته بندی های یکسان قرار می گرفتند. به عنوان مثال "خانه، هتل، و ساختمان" در بخش "سازه ها" قرار گرفتند. سپس در مرحله دوم، محققین به اسکن مغزی داوطلبین در حالی که بیدار و مشغول تماشای تصاویر بر روی یک نمایشگر بودند، می پرداختند.

به این سان، آنها توانستند رابطه هر یک از الگوهای خاص فعالیت مغزی را با اَشکال بصری، تشخیص داده و برای خوانش رویای افراد به کار بگیرند.

ماشین های رویا؟ در مرحله بعدی تست خواب، با رصد کردن امواج مغزی، دکترها توانستند به حدس زدن تصاویری که داوطلبین در رویاهای خود می دیدند بپردازند. آنها در 60 درصد از مواقع، توانستند دسته بندی درست را حدس بزنند.

این محققان حالا می خواهند یک گام جلوتر بروند و به بررسی مرحله خواب عمیق انسان بپردازند، یعنی جایی که گمان می شود واضح ترین رویاها دیده می شوند. آنها همچنین قصد دارند شانس خود برای حدس زدن احساسات، بوها، رنگ ها و فعالیت هایی را که افراد در خواب تجربه می کنند، بیازمایند.

دکتر مارک استاکس، عصب شناس از دانشگاه آکسفورد، می گوید از این تحقیق جدید هیجان زده است زیرا انسان را به مفهوم ماشین های رویا خوان نزدیک تر می کند: «مشخص است که راه زیادی مانده، ولی هیچ دلیلی ندارد که چنین چیزی به لحاظ علمی ممکن نباشد. سخت ترین چیز، این است که راهی برای ترسیم یک نقشه سیستماتیک بین فعالیت مغزی و پدیده ها بیابیم.»

البته او می افزاید که یک سیستم رویا خوان واحد برای همه افراد، چیزی نیست که به وقوع بپیوندد: «تمام اینها می تواند پیرامون یک فرد شکل بگیرد. هرگز نمی شود یک سیستم دسته بندی کلی بسازیم که بتواند رویاهای همه آدم ها را بخواند. همه چیز وابسته به حالات ویژه یک شخص خواهد بود، فعالیت مغزی نمی تواند چیزی یکسان بین افراد مختلف باشد. برای مثال، شما هرگز نمی توانید چیزی بسازید که بتواند افکار مردم را بخواند، ولی خود آنها از این خوانش مطلع نباشند.»

اما آن طور که به نظر می رسد، خودروهای بدون راننده گوگل هم به شکلی تقریبا مشابه جهان پیرامون را می بینند. آقای بیل گراس که از تکنسین های دره سیلیکون است با انتشار تصویر فوق نوشته: «خودروی گوگل در هر ثانیه تقریبا 1 گیگابایت اطلاعات جمع آوری می کند. تصویری که می بینید از لحظه تشخیص یک "گردش به چپ" است.»

می شود گفت این اولین تصویر شبیه سازی شده از ورودی اطلاعات خودروی گوگل است. در اصل اگر بخواهیم داده های جمع آوری شده توسط دوربین ها، سنسورها، لیزرها و رادارهای این خودروی بدون راننده را در یک قالب بصری نمایش دهیم، نتیجه اش می شود تصویر بالا.

اینگونه است که خودروی گوگل بیش از 400 هزار کیلومتر را بدون تصادف و سانحه پشت سر می گذارد. با جمع آوری 1 گیگابایت داده در هر ثانیه!